https://www.youtube.com/watch?v=mo8w6htbmfY&list=PLw3Mt4FUg5YST5jmmL1gN-gBXAQ3Ai2vn
1 ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ - Κώστας Κάραλης
2 ΤΟ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ - Αρλέτα3 ΕΙΝΑΙ Ν' ΑΠΟΡΕΙΣ - Κώστας Κάραλης
4 Η ΟΜΙΧΛΗ ΜΠΑΙΝΕΙ ΑΠΌ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ - Αρλέτα
5 ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΠΟΙΗΤΗΣ - Κώστας Κάραλης
6 ΣΕ ΕΙΠΑΝΕ ΘΕΟ - Αρλέτα
7 Ο ΘΡΗΝΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ - Αρλέτα8 ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΚΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ - Κώστας Κάραλης
9 ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΟΥ - Κώστας Κάραλης
10 ΠΕΝΤΕ ΝΑΥΤΟΠΟΥΛΑ - Αρλέτα
11 ΑΝ ΕΙΣΑΙ (ΠΩΣ ΘΕΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΩ) - Κώστας Κάραλης
12 ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ - Κώστας Κάραλης
Το λέει και το τραγούδι
Λίλη Ιακωβίδου
Το λέει και το τραγούδι
Λίλη Ιακωβίδου
O ζωντανός ο χωρισμός,
το λέει και το τραγούδι
παρηγοριά δεν έχει,
από την ώρα που 'φυγες
έχει βουρκώσει ο ουρανός
κι η θλίψη σιγοβρέχει.
Παρηγοριά έχει ο θάνατος,
το λέει και το τραγούδι
και λησμοσύνη ο χάρος,
πέτρα που δε μετακυλά
κι ασήκωτο μολύβι
του χωρισμού το βάρος, το βάρος.
Kοιτάζω την εικόνα σου,
παιδί μου αγαπημένο
παρηγοριά για να βρω
και το γλυκό χαμόγελο
της ζωγραφιάς σου κάνει
τον πόνο μου πιο μαύρο.
Η αγάπη πάντα είναι διπλή,
το λέει και το τραγούδι
μα ο καημός περισσός,
άξαφνα μες στη μοναξιά
πληγώνει και τρομάζει
σαν ψέμα και σαν μίσος, σαν μίσος.
Η αγάπη πάντα είναι διπλή,
το λέει και το τραγούδι
μα ο καημός περισσός,
άξαφνα μες στη μοναξιά
πληγώνει και τρομάζει
σαν ψέμα και σαν μίσος, σαν μίσος.
O ζωντανός ο χωρισμός,
το λέει και το τραγούδι
παρηγοριά δεν έχει,
από την ώρα που 'φυγες
παιδί μου αγαπημένο
ο νους μ' εσένα τρέχει.
Ο Θρήνος της Μάνας
(Από το έργο Αρκαδική Ραψωδία του Ηλία Σιμόπουλου)
O ζωντανός ο χωρισμός,
το λέει και το τραγούδι
παρηγοριά δεν έχει,
από την ώρα που 'φυγες
έχει βουρκώσει ο ουρανός
κι η θλίψη σιγοβρέχει.
Παρηγοριά έχει ο θάνατος,
το λέει και το τραγούδι
και λησμοσύνη ο χάρος,
πέτρα που δε μετακυλά
κι ασήκωτο μολύβι
του χωρισμού το βάρος, το βάρος.
Kοιτάζω την εικόνα σου,
παιδί μου αγαπημένο
παρηγοριά για να βρω
και το γλυκό χαμόγελο
της ζωγραφιάς σου κάνει
τον πόνο μου πιο μαύρο.
Η αγάπη πάντα είναι διπλή,
το λέει και το τραγούδι
μα ο καημός περισσός,
άξαφνα μες στη μοναξιά
πληγώνει και τρομάζει
σαν ψέμα και σαν μίσος, σαν μίσος.
Η αγάπη πάντα είναι διπλή,
το λέει και το τραγούδι
μα ο καημός περισσός,
άξαφνα μες στη μοναξιά
πληγώνει και τρομάζει
σαν ψέμα και σαν μίσος, σαν μίσος.
O ζωντανός ο χωρισμός,
το λέει και το τραγούδι
παρηγοριά δεν έχει,
από την ώρα που 'φυγες
παιδί μου αγαπημένο
ο νους μ' εσένα τρέχει.
Ο Θρήνος της Μάνας
(Από το έργο Αρκαδική Ραψωδία του Ηλία Σιμόπουλου)
Ο Θρήνος της Μάνας
(Από το έργο Αρκαδική Ραψωδία του Ηλία Σιμόπουλου)
Όλη τη μέρα που 'λειπες το σπίτι μας ρημάδι.
Κι όμως πώς ήταν όμορφα σα γύριζες το βράδυ
Κι ας τρώγαμε ξερό ψωμί κι ας έλειπε το λάδι.
Κι ας έλειπαν τα κάρβουνα φτάνει που ήσουν κοντά μου.
Αχ πως στο κάθε χτύπημα της πόρτας η καρδιά μου
Ραγίζουνταν, αγόρι μου, και μου 'φευγε η λαλιά μου.
Θυμάσαι τις τριανταφυλλιές μπροστά στο περιβόλι
Που ανθίζανε την άνοιξη και πια την κάθε σκόλη
Γιομίζαμε τριαντάφυλλα την αγκαλιά μας όλη.
Κι ο γέρος ο πατέρας σου καμάρωνε κι αντάμα
Καμάρωνα κι η δόλια εγώ, κι αν έκλαιγα - τι θάμα!-
Περσότερο ξαλάφρωνε η καρδιά μου από το κλάμα.
Μεγάλωσες. Δε μ' άκουγες. Έφευγες όλη μέρα.
Κι όταν τα βράδια μου 'λεγες «Η Λευτεριά μητέρα
Θα ρθεί» μ' άγγιζαν την καρδιά τα λόγια σα φοβέρα.
Μ' αν μου 'φευγες πρωί πρωί, προτού να φέξει, μόνος
Κι αργοκυλούσαν οι ώρες μου, κάθε στιγμή ένας χρόνος
Το 'ξερα πως θα γύριζες κ' ήταν γλυκός ο πόνος.
Τώρα στο παραγώνι μας κουβαριασμένη ρέβω
Σαν αστραποκαμένη ελιά και πια δε σε γυρεύω
Τι 'ναι ψηλός ο ανήφορος και δε μπορώ ν' ανέβω.
Γιατί δεν άκουες, γιόκα μου, τη μάνα που σ' εγέννα;
Κι αν έρθει τώρα η Λευτεριά πουν' όλα ρημαγμένα
Τι να την κάνω, αγόρι μου γλυκό, χωρίς εσένα
Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
στίχοι: Βύρωνα Λεονταρη
Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
στίχοι: Βύρωνα Λεονταρη
Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
κι όσα για σένα είχες ελπίσει
έχουνε τώρα πια όλα σβήσει
Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
Σκιά ήταν ότι για ζωή αγαπήθει
ήχος στεγνός μιας άδειας λέξης
σαν ήρθε η ώρα να διαλέξεις.
Είπες; ας φράξουν τη φωτιά άλλα στήθη
Ποτάμι που έχει μείνει ξερή κοίτη
πώς να ‘χεις έτσι ξεστρατίσει
σου άξιζε εσένα αλλιώς να ζήσεις
Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
ΣΕ ΕΙΠΑΝΕ ΘΕΟ
Στίχοι: Δημήτρης Δούκαρης
(Από το έργο Αρκαδική Ραψωδία του Ηλία Σιμόπουλου)
Όλη τη μέρα που 'λειπες το σπίτι μας ρημάδι.
Κι όμως πώς ήταν όμορφα σα γύριζες το βράδυ
Κι ας τρώγαμε ξερό ψωμί κι ας έλειπε το λάδι.
Κι ας έλειπαν τα κάρβουνα φτάνει που ήσουν κοντά μου.
Αχ πως στο κάθε χτύπημα της πόρτας η καρδιά μου
Ραγίζουνταν, αγόρι μου, και μου 'φευγε η λαλιά μου.
Θυμάσαι τις τριανταφυλλιές μπροστά στο περιβόλι
Που ανθίζανε την άνοιξη και πια την κάθε σκόλη
Γιομίζαμε τριαντάφυλλα την αγκαλιά μας όλη.
Κι ο γέρος ο πατέρας σου καμάρωνε κι αντάμα
Καμάρωνα κι η δόλια εγώ, κι αν έκλαιγα - τι θάμα!-
Περσότερο ξαλάφρωνε η καρδιά μου από το κλάμα.
Μεγάλωσες. Δε μ' άκουγες. Έφευγες όλη μέρα.
Κι όταν τα βράδια μου 'λεγες «Η Λευτεριά μητέρα
Θα ρθεί» μ' άγγιζαν την καρδιά τα λόγια σα φοβέρα.
Μ' αν μου 'φευγες πρωί πρωί, προτού να φέξει, μόνος
Κι αργοκυλούσαν οι ώρες μου, κάθε στιγμή ένας χρόνος
Το 'ξερα πως θα γύριζες κ' ήταν γλυκός ο πόνος.
Τώρα στο παραγώνι μας κουβαριασμένη ρέβω
Σαν αστραποκαμένη ελιά και πια δε σε γυρεύω
Τι 'ναι ψηλός ο ανήφορος και δε μπορώ ν' ανέβω.
Γιατί δεν άκουες, γιόκα μου, τη μάνα που σ' εγέννα;
Κι αν έρθει τώρα η Λευτεριά πουν' όλα ρημαγμένα
Τι να την κάνω, αγόρι μου γλυκό, χωρίς εσένα
Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
στίχοι: Βύρωνα Λεονταρη
Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
στίχοι: Βύρωνα Λεονταρη
Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
κι όσα για σένα είχες ελπίσει
έχουνε τώρα πια όλα σβήσει
Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
Σκιά ήταν ότι για ζωή αγαπήθει
ήχος στεγνός μιας άδειας λέξης
σαν ήρθε η ώρα να διαλέξεις.
Είπες; ας φράξουν τη φωτιά άλλα στήθη
Ποτάμι που έχει μείνει ξερή κοίτη
πώς να ‘χεις έτσι ξεστρατίσει
σου άξιζε εσένα αλλιώς να ζήσεις
Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
Η ομίχλη μπαίνει από παντού στο σπίτι
ΣΕ ΕΙΠΑΝΕ ΘΕΟ
Στίχοι: Δημήτρης Δούκαρης
ΣΕ ΕΙΠΑΝΕ ΘΕΟ
Στίχοι: Δημήτρης Δούκαρης
Σε είπανε Θεό
και δε Σε
πίστεψα,
γιατί αν ήσουνα
θάχες φόβο,
θάχες τρόμο
θάχες ντροπή
γιατί αν ήσουνα
θα Σε λυπόμουν.
Σε είπαν
επανάσταση
και Σ’
ακολούθησα,
ήθελα να
γκρεμίσεις,
ήθελα να χτίσεις,
ήθελα να
τελειώσεις
και ν’ αρχίσεις,
ήθελα ν’ αλλάξεις
κι Εσύ
κι εγώ
και μ’ άφησες
στους πέντε δρόμους.
Στίχοι: Μήτος Λυγίζος
Στίχοι: Μήτσος Λυγίζος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου